Supersister - Holenderskie Brzmienie z Canterbury

Zespół holenderski założony w Hadze. Grający rocka progresywnego od jazzu po pop.
Członkami zespołu byli  Robert Jan Stips - ( instrumenty klawiszowe , wokal )
Sacha van Geest (flet), Marco Vrolijk (perkusja) i Ron van Eck (bas).
Zespół powstał w 1968 roku jako Sweet OK Sister zespół szkolny występowała wtedy wokalistka Rob Douw, która wkrótce odeszła.
Pozostali członkowie zespołu juz jako kwartet zmienili nazwę na Supersister i zaczęli grać w stylu "Canterbury Scene" ( zespoły : Caravan , Soft Machine , Egg ).
Pierwszy album nagrali w 1970 roku pod tytułem " Present from Nancy " . Single promujące to
 "She Was Naked", "A Girl Named You" i " Radio ". Po albumach "To the Highest Bidder (1971)",
"Pudding en Gisteren" (1972) Van Geest i Vrolijk odeszli . Na Ich miejsce przyszli Charly Mariano (instrumenty dęte) i Herman van Boeyen (perkusja) . W tym składzie zespół wydał album koncepcyjny
"Iskander " - 1973 rok , z elementami jazz rockowymi opowiadający o życiu Aleksandra Wielkiego.

W 1974 roku Stips i van Geest wydali ostatni album "Sweet Okay Supersister" co oznaczało koniec zespołu.
Muzycy spotkali się dopiero w 2000 roku , na zaproszenie Progfest festiwal występ w Los Angeles .
Muzycy zdecydowali się grać dalej i odbyli krótkie tournee po Holandii na przełomie roku 2000 /2001.
Jednak działalność zespołu została przerwana niespodziewaną śmiercią  Van Geesta w lecie 2001 roku

Dyskografia :

                           

                  "Present from Nancy" - 1970

                  "To the Highest Bidder" - 1971

        "Pudding en Gisteren" - 1972

                           "Superstarshine - vol.3 - 1973 - kompilacja single , koncerty

                           "Iskander" - 1973

                           "Startrak Vol. 1 " - 1973 - składanka

                           "Spiral Staircase" -  ''Sweet Okay Supersister ''- 1974

"Memories Are New - M.A.N." - 2000 unikalne nagrania z lat 1967 ,72,73

            

High Tide - Ostre Brytyjskie Granie

Grupa brytyjska założona w 1969 roku  w składzie : Tony Hill - gitara , Simon House - skrzypce , Peter Pavli - gitara basowa i Roger Hadden - perkusja. Zespołem zainteresowała sie wytwórnia "Liberty'' promujaca w tym czasie modną muzykę progresywną . Album "Sea Shanties'' był  wysoce obiecującym debiutem , zarówno dzięki muzyce , jak i utrzymanym w klimacie twórczości Marvyna Peake'a ilustracjom na okładce.

Specyficzne , oparte na współbrzmieniu gitary i skrzypiec pomysły zespołu były zbyt trudne dla masowego odbiorcy , ale pełne liryzmu i mocy utwory spiewane przez Hilla  w manierze Jima Morrisona zyskały uznanie w brytyjskich kręgach fanów muzyki progresywnej. Niestety grupie nie starczyło pomysłów na kolejne albumy. Po rozwiązaniu zespołu  - Simon House przyłączył się do grupy Hawkwind

                                              Albumy : "Sea Shanties'' - 1969  !
                                                            "High Tide'' - 1970  !
                                                            ''Interesting Times'' - 1986
                                                            "The Flood'' - 1987
                                                            ''Ancient Gates'' - 1989
                                                            "A Fierce Native " - 1990

The United States Of America - Amerykańska Psychedelia

Formacja założona w 1967 roku przez kompozytora muzyki elektronicznej z Nowego Jorku , Josepha Byrda.W jej składzie znaleźli się ponadto studenci University of California Los Angeles : Dorothy Moskovitz - śpiew ,Gordon Marron - skrzypce elektryczne,Rand Forbes - bas, Craig Woodson - perkusja. Jedyny album grupy był ostrą satyrą na życie współczesnej Ameryki . Znalazło się na nim kilka pamiętnych utworów
,m.in "Love Song For The Dead Che'' i " The Garden Of Earthly Delights''. Przywodzacy momentami na myśl  twórczośc Jefferson Airplane. Longplay wraz z innowacyjnymi  efektami elektronicznymi okazał się dziełem przejmującym i zajmuje trwałe miejsce wsród wydawców z tego okresu.Dziełem Byrda była takze aranżacja wspaniałej kompozycji Phila Ochsa "Pleasures Of The Harbour.Załozona później przez niego grupa The Field Hippies zarejestrowała album The American Metaphysical Circus ,pozbawiony jednak dyscypliny poprzednika.Moscovitz pojawiła sie później w Country Joe Mc Donald's All Star Band, a Byrd a Byrd w 1978 r. dwa albumy solowe z dość dziwaczną muzyką syntezatorową.

                                   Album - The United States Of America - 1968

Side one
		Length
1.	"The American Metaphysical Circus" (Joseph Byrd)	4:56
2.	''Hard Coming Love'' (Byrd, Dorothy Moskovitz)	4:41
3.	"Cloud Song" (Byrd, Moskowitz)	3:18
4.	"The Garden of Earthly Delights" (Byrd, Moskowitz)	2:39
5.	"I Won't Leave My Wooden Wife for You, Sugar" (Byrd, Moskowitz)	3:51

Side two
		Length
6.	"Where Is Yesterday" (Gordon Marron , Ed Bogas,Moskowitz)	3:08
7.	"Coming Down" (Byrd, Moskowitz)	2:37
8.	"Love Song for the Dead Ché" (Byrd)	3:25
9.	"Stranded in Time" (Marron, Bogas)	1:49
10.	"The American Way of  Love"     "Metaphor for an Older Man" (Byrd) "California Good time Music" (Byrd) "Love Is All" (Byrd, Moskowitz, Rand Forbes, Craig Woodson, Marron)"  6:38

Earth and Fire

EARTH AND FIREGrupa holenderska. Powstała w 1968 z inicjatywy bliźniaków Chrisa Koertsa -g, k, voc i Gerarda Koertsa - k, vib, fl, voc. Z początku towarzyszyli im: Lisette - voc, Hans Ziech - b i Cees Kalis - dr.
W 1969 najpierw na miejsce Lisette, która wyjechała do Stanów, dołączyła Jerney Kaagman - voc, później zaś Kalisa zastąpił Ton van der Kley - dr, perc. W 1975 zamiast Ziecha przyjęto Theo Hurtsa - b, g. W tym czasie w składzie na krótko pojawił się też Nippy Noya - perc. Na początku lat osiemdziesiatych nastapiły dalsze zmiany.Najpierw Hurtsa i Kleya zastapili Bert Ruiter [26.11.1946r]-b,perc,voc z Focus i Al Tamboer - dr, a niedługo potem miejsce Chrisa Koertsa zajął Ronnie Meyjes - g. W 1987 przestała istnieć. Wkrótce potem Koertsowie wznowili wspólną działalność jako Earth And Fire Orchestra.

Zwróciła na siebie uwagę, koncertując na terenie całej Holandii u boku Golden Earring. Podpisała kontrakt z wytwórnią Polydor i wiosną 1970 zadebiutowała singlem z piosenką Seasons, napisaną przez George'a Kooymansa, gitarzystę tego zespołu (na stronie B kompozycja Hazy Paradise). Już tą pierwszą płytką zaskarbiła sobie sympatię słuchaczy. Ugruntowała sukces następnymi singlami, Ruby Is The One/Mechanical Lover i Wild And Exciting/Vivid Shady Land, oraz albumem "Earth And Fire", wydanymi w tym samym roku. Zaproponowała na nich własny, różnorodny, chwytliwy repertuar rockowy czy raczej pop-rockowy, nieśmiało urozmaicany elementami muzyki dawnej, opracowany barwnie z użyciem m.in. gitar elektrycznych i akustycznych, organów i fletu, np. Wild And Exciting, Twilight Dreamer, Ruby Is The One, You Know The Way, 21st Century Land, What's Your Name.

Duże powodzenie w Holandii, ale też w Belgii i Niemczech, zyskały następne płyty: single Invitation/Song Of The Marching Children i Storm And Thunder/Lost Forever z 1971, Memories/From The End Till The Beginning z 1972, Maybe Tomorrow Maybe Tonight/Theme From Atlantis z 1973 i Love Of Life/Tuffy The Cat z 1974 oraz albumy "Song Of The Marching Children" z 1971 i "Atlantis" z 1973. Zawierały trochę inny repertuar, o pewnych cechach art rocka, np. spod znaku Pink Floyd, Camel, Renaissance i King Crimson, zachowujący wszakże dawną chwytliwość, np. rozbudowane formalnie, wieloczęściowe kompozycje Song Of The Marching Children i Atlantis oraz piosenki i miniatury instrumentalne Invitation, Memories, Fanfare, Theme From Atlantis, Love Please Close The Door i From The End Till The Beginning. Właśnie dokonania z tego okresu uważa się za największe osiągnięcia Earth And Fire.

Ma płytach z połowy lat siedemdziesiątych, takich jak single Only Time Will Tell/Fun i Thanks For The Love/Excerpts From To The World Of The Future z 1975 oraz What Difference Does It Make/Fun z 1976, a także album "To The World Of The Future" z 1975, grupa z powodzeniem spróbowała odświeżyć wypracowany styl elementami funku i jazz rocka (np. To The World Of The Future, The Last Seagull, Voice From Yonder, Circus).
Niestety, w późniejszych latach znacznie obniżyła loty. I po zmianach, które nastąpiły na początku lat osiemdziesiątych, jej kariera całkowicie się załamała. Album "Frames" z 1988, nagrany przez Koertsów pod nazwą Earth And Fire Orchestra, zawierał znowu ambitniejszą muzykę instrumentalną, wykonywaną głównie na instrumentach elektronicznych i zaliczaną do nurtu new age

                              Albumy :  "Earth and Fire" - 1970  !!!

                                              ''Song of The Marching Children'' - 1971 !!!

                                              "Atlantis'' - 1973  !!!

                                              ''To the World of the Future'' - 1975

                                              "Gate to Infinity'' - 1977

                                              "Reality Fills Fantasy''- 1979

                                              ''Andromeda Girl'' - 1981

                                              ''Phoenix'' - 1989

                                              ''In a State of  Flux''- 1982

                                                

                                              

Lift - USA Progresywny Rock

Skład Zespołu :

- Gremillion Chip / Hammond B-3, Mellotron 400, elektryczne i akustyczne fortepiany, Moog Sonic Six, ARP Odyssey
- Cody Kelleher / Rickenbacker bass and Taurus bass pedals -

- Chip Grevemberg /chimes, gongs, bells, percussion
- Richard Huxen / lead guitar, electric & acoustic guitars, steel slide guitar
- Courtenay Hilton-Green / lead vocals, flute

Płyta - Lift - 1974

1. Simplicity (10:07) 
2. Caverns (9:27) 
3. Buttercup Boogie (5:46) 
4. 4. Tripping Over the Rainbow (11:13) 

Lift powstał w czerwcu 1972 roku w Nowym Orleanie. Założył go klawiszowiec Gremillion Chip

, basista i perkusista Cody Kelleher ,Chip Grevemberg .Mimo, że wszyscy grali wczesniej w innych grupach, Lift powstał by grać rock progresywny . Zaangażowali Chrisa Younga grającego na gitarze rytmicznej ,12-strunowej i wokal na początku , wokalista Courtenay Hilton-Green, z Pensacola na Florydzie, który wczesniej współpracował z Gremillion  i gitarzysta Richard Huxen z Nowego Orleanu dołączył w ciągu kilku miesięcy. Chris Young opuścił grupę by wkrótce potem realizować inne interesy, ale nie przed napisaniem lirycznego  "Simplicity" i liryki do ''Caverns'' z Gremillion Chip i Courtney Hilton-Greenem.

  Do późnej jesieni 1972 roku pięciu członków grupy składającej się obecnie z Gremillion, Kelleher, Grevemberg, Hilton-Green i Huxen zaczęli dużo eksperymentować co dało się zauważyć na licznych występach.W tym czasie zespół zaczął zdobywać uznanie wśród publiczności i krytyków był często zapraszanym przez uniwersytety i na specjalne okazje. Lift grał skomplikowane

progresywne kompozycje. Grali często utwory Led Zeppelin, The Beatles, Uriah Heep, Robin Trower, ELP, Yes, King Crimson, Moody Blues i Genesis. Stopniowo zaczęli grać własne utwory.

W lecie 1974 roku producent Sonny Fox zaprosił LIFT do studia i nagrali cztery utwory Simplicity, Caverns, Buttercup Boogie and Tripping Over the Rainbow.Większość członków zespołu miała w tym czasie po 19 lat. Lift nadal notował na obszarze obszarze Nowego Orleanu wzrost popularności. Dołączyli do repertuaru nowe kompozycje. Późną jesienią 1975 roku, za namową Sonny Fox, Lift przeniósł się do Atlanty.

"Lata Atlanta" (1975-1979): Od samego początku Atlanta była wyzwaniem. Nic nie poszło zgodnie z planem!

Zaledwie kilka miesięcy po przyjeździe i na podstawie materiału z 1974 r. Do sesji Caverns.LIFT przenósł się do Filadelfii, aby ponownie nagrać zmodyfikowane wersje "Simplicity" i "Tripping over the Rainbow" .

LIFT szybko zyskał popularność na lokalnych uczelniach To zdjęcie zostało zrobione Wiosną '75 w jednym z wielu koncertów na Tulane University. L to R: Richard Huxen, Courtenay Hilton-Green, Chip Grevemberg, Cody Kelleher, Chip Gremillion L do R: Richard Huxen, Courtenay Hilton-Green, Chip Grevemberg, Cody Kelleher, Chip Gremillion

cd.  jak również nowsze instrumentalne  utwóry, " To Undulate Rapidly ".

Lift - pojechaliśmy z Atlanta do Filadelfii, skonfigurować, nagrany i zmiksowany materiał ,trzy utwory bez snu. Sesja została opisana przez producentów jako "bardzo gorąca".  LIFT brał udział w krótkiej sesji miksowania, słuchali i odtwarzali każdą melodie.Potem wyjechali z powrotem do Atlanty.

Zima 1975 -76 była bardzo ostra w Atlancie również dla muzyków . Na początku wiosny, basista i wokalista Cody Kelleher i Courtenay Hilton-Green opuścili grupę. Prawie 7 miesięcy trwało szukanie nastepców praktycznie bez powodzenia.Na początku jesieni 1976 roku Laura "Poppy" Pate nauczyciel śpiewu

odpowiedziała na ogłoszenie w lokalnym sklepie muzycznym i została członkiem zespołu.

W mniej niż sześć miesięcy intensywnych prób Lift dodał pięć nowych kompozycji do katalogu i zakończono rearanżacjie  "Caverns" w celu lepszego dopasowania . Pomimo braku występów LIFT szybko zdobył szacunek lokalnych muzyków, którzy odwiedzali próby, a także ciekawość brytyjskiego producenta Michaela Stewarta.

Stewart był pod wrażeniem LIFT i poczuł, że grupa miała ogromny potencjał. Jednak istniejący nagrany materiał nie był najlepszy. Steward zaprosił ich do studia. Dwa tygodnie przed planowanym koncertem Poppy  poinformowała że opuszcza grupę natychmiast z powodów osobistych.Wkrótce po wyjeździe Poppy i  wycofaniem z koncertu Richard Huxen opuścił grupę.

W ciągu najbliższych sześciu miesięcy Gremillion Chip, Mike Mitchell, Chip Grevemberg i Tony Vaugn zaproszali różnych muzyków w celu odtworzenia LIFT , ale bez skutku.

 Czwórka pozostałych muzyków wkrótce zdała sobie sprawę, że jesteśmy zdolni do produkcji unikalnych dźwięków. W tym okresie jeden z najlepszych materiałów został nagrany. Sześć do siedmiu dodatkowych ważnych kompozycji, jak na ironię, to właśnie ta muzyka, która potencjalnie miała największe szanse na sukces komercyjny. Niestety Lift przestał istnieć w lutym 1979 roku. Po nagraniu tylko jednej płyty.

Laghonia - peruwiański zespół

Zespół narodził się w 1965 roku w Peru z inicjatywy braci Cornejo (Saul na gitarze, Manuel perkusja) i Eddy Zaraus (który stworzył własny bas którego używał przez cały czas swojej kariery w LAGHONIA).

Bracia Cornejo byli pod dużym wpływem muzyki klasycznej zwłaszcza Czajkowskiego, ale gdy usłyszeli

 THE BEATLES,  postanowili założyć zespół rockowy, łącząc wspomniane wcześniej wpływy z muzyką The Yardbirds, The Zombies (elementy Rock baroku), Animals a później zafascynował ich Santana swoimi 

gitarowymi riffami. Ale potrzebny był dodatkowy gitarzysta (w 1965 roku tria nie były popularne) i zaangażowali do zespołu Alberto Millera i perkusiste o imieniu Alex Abad, i wybrali nazwę jak New Sound Kuglarze inspirowane w brytyjskiej inwazji rocka.

W trakcie kolejnych trzech lat pojawiają się w programch telewizyjnych audycjach radiowych, a nawet w szkołach, pisząc prawie 100 piosenek.

W 1968 roku Alberto Miller odchodzi z zespołu a pozostali członkowie szybko zauważyli, że scena muzyczna szybko uległa zmianie .W Wielkiej Brytanii i USA powstał ruch hippiesowski i muzyka psychedeliczna więc zmienili styl i nazwę na LAGHONIA (gra słów, która brzmi jak Agony-LA Agonia, ale z dodatkowym h w środku, aby przyłączyć się do słów, dokładna data tej zmiany nazwy ginie w mgle czasu, niektórzy twierdzą, że w 1968 roku, inni mówią, że w 1969 roku).

Zaczęli poszukiwania nowego gitarzysty i pewnego dnia Eddy Zaraus szedł w parku w małym mieście na północy , i ujrzał dzieciaka który siedział na ławce i grał na gitarze Był to David Levene. Amerykanin który przyjechał do Limy w wieku 16 lat ,wybrał się z plecakiem w podróż autostopem po Peru. 
Eddy był pod wielkim wrażeniem jego gry i zaprosił go na przesłuchanie. Reszta zespołu była zachwycona jego grą,  łączył Blues i Psychedelie. Postanowili przyjąć go do zespołu.

W 1968 roku nagrywają album o nazwie "Glue".

, który ukazał się dopiero w bardzo ograniczonych ilościach w 1970 roku . W 1970 roku odszedł Zarauz i został zastąpiony przez Ernesto Samame  , w tym składzie nagrali drugi i ostatni album Etcetera , który został wydany w 1971 roku. W ich muzyce słychać było wpływy Jimmy Hendrix Experience, Cream, Vanilla Fudge, Spirit i bluesa. Jedyny zespół w całej Ameryce Poudniowej używający organów Hammonda

 

Skład zespołu : Saul Cornejo (gitara, fortepian, śpiew), Davey Levene (gitara, wokal), Ernesto Samame (bas), Carlos Salom (organy), Manuel Cornejo (perkusja), Alex Abad (perkusja), Carlos Guerrero (wokal)

Dyskografia :

''Glue''- 1968

1. Baby, Baby - 1:48  
2. I Must Go - 2:56 
3. Neighbor - 3:20 
4. The Sand Man - 3:24
5. Billy Morsa - 4:16
6. Trouble Child - 2:48 
7. My Love - 4:50 
8. And I Saw Her Walking - 3:18 
9. Glue - 3:14
10. Bahia - 4:24 

''Etcetera''- 1971

1. Someday - 3:15
2. Mary Ann - 5:09
3. I'm A Niger - 3:39 
4. Everybody On Monday - 4:45
5. Lonely People - 4:52
6. Speed Fever - 5:55
7. Oh! Oh! Tell Me July - 2:43 
8. It's Marvellous - 3:09



Beggars Opera

Sformowanie zespołu w Glasgow 1969 roku. Początkowa nazwa The System. Skład: Martin Griffiths (śpiew), Alan Park (organy), Raymond Wilson (perkusja), Ricky Gardiner (gitara solowa), Marshall Erskine (bas). Inspiracją dla powstania nazwy formacji była głośna sztuka napisana w 1728 przez angielskiego poetę Johna Gaya, Opera Żebracza. Losy grupy nie potoczyły się jednak w ten sam sposób co jej pierwowzoru scenicznego.
"Usiedliśmy wszyscy przy stole. Leżał na nim otwarty słownik. Martin zamknął oczy i wbił szpilkę w słownik. Szpilka wylądowała na haśle Beggars Opera." (wywiad z Ricky Gardinerem, 2000, http://dme.fanspace.com/interviews/gardiner.html).
W 1970 muzycy podpisali kontrakt z firmą Vertigo, której profil był nastawiony właśnie na wykonawców ambitnych i odkrywczych. A trudno się nie zgodzić, że tacy właśnie byli Beggars Opera. Bez wątpienia, wspólnie z Genesis, Yes, Emerson, Lake and Palmer, czy Jethro Tull, poszerzali granice rocka.

1970.05.07

Debiut w Marquee i w Londynie w ogóle. Występ ze Sticky George. Początek budowy wizerunku zespołu koncertowego.

1970.12

Wydanie albumu Act One. Produkcja Bill Martin i Phil Coulter. Rock progresywny z dużymi wpływami muzyki klasycznej, szczególnie organowej, co wyrażało się m.in. w sporej liczbie cytatów kompozytorów klasycznych np. Rossiniego, Mozarta, Bacha i innych. Zasadniczą inspiracją dla grupy stał się jednak kompozytor Franz von Suppe (1819 - 1895), Austriak urodzony w Splicie, Chorwacja, matka Włoszka, ojciec Belg. Naprawdę nazywał się Francesco Ezechiele Ermenegildo Cavaliere Suppé Demelli. Grupa wykorzystała jego utwory Poet And Peasant oraz Light Cavalry. Album wznowiono w 1997 roku. Nazwa zespołu na tym jedynym albumie pisana jest Beggar's Opera (z apostrofem). Potem apostrofu już nie było.

1970.12

Wydanie singla Sarabande / Think. Strona A została zauważona w Europie.

1970.jesień

Nagrywanie nowego albumu w Command i De Lane Lea Studios. W trakcie nagrywania albumu odszedł Marshall Erskine. Grupa zapisała go jednak w utworze Festival, gdzie grał na basie i flecie. Wymienił go Gordon Sellar (bas, gitara akustyczna). Ricky Gardiner grał także na gitarze akustycznej. Martin Griffiths używał cow bell (dzwonków przyczepianych bydlętom, aby się nie zgubiły). Gościnnie wystąpiła Virginia Scott z melotronem i chórkami.

1971.04.01

Występ w programie radiowym BBC, Sounds Of The Seventies. Ponowny występ 29 kwietnia.

1971.09.04

British Rock Meeting w Speyer, Niemcy. Wykonawcy: Rod Stewart & The Faces, Deep Purple, Family, Fleetwood Mac, Curved Air, Rory Gallagher, East Of Eden, Groundhogs, Hardin & York, Fairport Convention, Osibisa, Juicy Lucy, Mick Abrahams, Gentle Giant, Jerusalem, Beggars Opera, Bullit, Roy Young Band, Ashton Gardner & Dyke, Heaven. Koncerty grupy wzbudziły duże zainteresowanie w Niemczech.

1971.11

Wydanie albumu Water of Change. Produkcja John Drummond. Album uważany za największe dzieło zespołu. Muzycy zrezygnowali z cytatów klasycznych na rzecz własnych kompozycji z wpływami szkockiej muzyki folk. Zrównoważono udział instrumentów solowych, a szczególnie organów i gitary. Wprowadzono podkłady melotronowe, lecz nie nadużywano tego instrumentu. Ciekawe kompozycje, często dosyć zróżnicowane pod względem tempa, dynamiki i nastroju. Wysokie noty dla wszystkich muzyków, którzy prezentowali świetny poziom techniczny. Alan Park wielokrotnie dał do zrozumienia, że jest wirtuozem gry na instrumentach klawiszowych. Wspaniałe aranżacje i melodie.

1972.06

Wydanie singla Hobo / Pathfinder.

1972.jesień

Wydanie albumu Pathfinder. Skład nie zmienił się. Odejście nieco w kierunku pop. Być może zadziałała fala glam-rocka. Abstrahując od stonowania brzmienia, zespół w dalszym ciągu jest ciekawy w warstwach instrumentalnej, aranżacyjnej i tekstowej.

1973

Zmiany składu. Martin Griffiths odszedł i wymienił go wokalista Linnie Peterson (ex Writing On The Wall). W trakcie nagrywania albumu pożegnał się perkusista Raymond Wilson. Wymienił go Colin Fairlie (ex - String Driven Thing ze Szkocji), który gra w utworach Open Letter, Requiem, Classical Gas i La-di-da. W pozostałych bębni Wilson.
1973

Wydanie albumu Get Your Dog Off Me! Dalej wydaje Vertigo. Alan Park bardzo rozszerzył warsztat pracy. Grał chyba na wszystkim: organy, fortepian elektryczny, fortepian, harpsichord, melotron i moog. Zmiany w brzmieniu są jednak wyraźne i niestety na gorsze. Prostsze, skoczne piosenki wzorowane na muzyce folk i rocku amerykańskim.Wydanie singla Two Timing Woman / Lady Hell Of Fire.
1974
Odchodzi Alan Park. Zastępuje go znana grupie Virginia Scott na klawiszach. Park wszedł na obrazek grupy Tiger, potem The Bliss Band. Virginia Scott pochodzi z Glasgow,  urodzona w 1948 roku. W 1964 roku rozpoczęła studia w Royal Scottish Academy Of Music. Po 4 latach ukończyła z dyplomami pianistki koncertowej i pedagoga. Kolejne lata spędziła na studiach włoskiej muzyki fortepianowej w St.Cecilia w Rzymie. Po przyłączeniu się do zespołu jej zainteresowania zaczęły oscylować w kierunku astrologii.
1974
Wydanie albumu Sagittary przez niemiecką wytwórnię Jupiter.

Wydanie singla Classical Gas / Sweet Blossomed Woman. Chyba na pożegnanie.
1975
Rozwiązanie grupy. W tymże roku Gardiner poślubił Virginię Scott.
1978
Reaktywacja w Niemczech. Inicjatywa Gordon Sellar. Skład: Linnie Peterson (śpiew), Gordon Sellar (bas, gitara akustyczna), Pete Scott (śpiew), Ricky Gardiner (gitara), Clem Cattini (perkusja), Virginia Scott (klawisze).
1979

Wydanie albumu Beggars Can't Be Choosers dla Jupiter. Przeważa pop, nieco cięższego rocka i folk. Najciekawszym nagraniem jest 9-minutowy Dead.
W ostatnim okresie podczas nagrywania albumu Lifeline wokalistą był Gordon Neville, który śpiewał w 1985 roku na albumie Live At Hammermsith, Ricka Wakemana. Współpracował też z Alanem Bown'em.
1979
Rozwiązanie zespołu.
Gordon Sellar był w składzie Alex Harvey Band (1979, album The Mafia Stole My Guitar) oraz Denny Laine Band (1980 - 81). W 1982 roku nagrywał z Denny'm Laine'm album Anyone Can Fly. Potem grał na basie jako muzyk sesyjny.
Marshall Erskine występował w 1979 z klaunem rockowym nazwiskiem Jango Edwards. Obecnie mieszka w Amsterdamie z rodziną i regularnie gra na basie w lokalnych grupach.
Alan Park grał w Tiger, The Bliss Band, kilka lat w zespole Cliffa Richarda, potem został dyrektorem muzycznym jego zespołu.
Pete Scott prowadzi własny biznes w branży ogrodowej. Śpiewa czasem w rejonie Manchester.
Linnie Patterson zmarł pod koniec lat 80-tych.
Gordon Neville był śpiewakiem sesyjnym. W 1970 na krótko zaistniał w zespole Alan Bown Band. W 1982 roku został członkiem The New London Chorale, ciągle udzielając się w sesjach rockowych m.in. w zespole Eltona Johna (1985 - 87). Śpiewał w 1985 roku na albumie Live At Hammermsith, Ricka Wakemana i jego singlu Glory Boys. Brał udział w filmie The Wall.
Martin Griffiths wystąpił 27.10.2001 na 2nd Eclipsed Festival, Colos-Saal, Aschaffenburg, Niemcy w zespole syna Phila, Alias Eye. To niemiecki zespół założony w końcu 1998. W tymże roku śpiewał gościnnie w raktywowanym zespole niemieckim Kin Ping Meh I.
1980
Wydanie albumu Lifeline dla Vertigo. Wokalistą był Gordon Neville.

1996.03.18
Wydanie CD The Final Curtain, który prawdopodobnie zawiera nagrania z lat 1980 i 1991 dokonane przez różne składy następującego zbioru muzyków: Alan Park (klawisze), Gordon Sellar (bas, śpiew), Linnie Patterson (śpiew), Gordon Neville (śpiew), Colin Pattenden (bas), John Hollywood (perkusja) i Lyndsay Bridgewater (klawisze). Późniejsze nagrania zostały dokonane bez Pattersona, który zmarł. Śpiewał potem Sellar.

I to cała historia tego wspaniałego zespołu.
Chcesz posłuchać więcej zapraszam na : http://chomikuj.pl/?page=423544